Hans is eind vijftig. Op zijn 31 e werd een hartritmestoornis geconstateerd, die op dat moment levensbedreigend was en die hij in de loop van zijn leven steeds beter heeft kunnen integreren; Hans heeft veel persoonlijk werk gedaan, zijn symptomen betekenis gegeven in zijn leven, maar leeft nu toch met de vraag, wat heeft mijn hart mij nog meer te vertellen?
We stellen zijn hart op. En Hans kiest een tweede representant voor zijn ziel, een begrip dat voor Hans persoonlijk een belangrijke betekenis heeft. Van de zijkant kijkt de ziel naar het hart, met beide handen op het hart gevouwen. ‚Ik houd mijn hart vast‘ zegt de ziel.
Het hart kijkt naar voren en voelt een trekkende druk.
We stellen een vrouw op , tegenover het hart, op de plek waar de trekkende kracht voor het hart vandaan komt. De vrouw voelt zich zwaar en wordt naar achteren getrokken. Het hart zegt; ik word meegetrokken, de druk ontstaat doordat ik het wil tegenhouden.
De representant van de ziel geeft aan, dat ze verbaasd is dat er een vrouw tegenover het hart word opgesteld. Ze had eigenlijk een man daar willen zien. We stellen naast de vrouw een man op. Voor zowel ziel als hart ontstaat nu meer evenwicht. Het hart vraagt de man en de vrouw tegenover zich om niet naar het hart, maar naar elkaar te kijken. Als dat gebeurt ontspant het hart, en hart en ziel kijken elkaar voor het eerst aan.
Voor de zekerheid stellen we achter de man en de vrouw nog een hart van hun relatie op. Zodat het hart van Hans werkelijk kan onderscheiden, dat het voor Hans zelf mag kloppen en het zich niet onbewust meer moet inzetten voor de relatie tussen de man en de vrouw.
Het is een bijzonder ontroerend tafereel: te zien hoe hart en ziel verbonden zijn met zowel man als vrouw. En hoe ze zich naar elkaar toe bewegen, contact maken, kunnen omarmen en gezamenlijk naar de man en de vrouw voor hen kunnen kijken, zonder verder iets te hoeven dragen voor hen of te moeten doen. Als ik de ziel nog een keer vraag hoe het nu is, zegt ze ‚het klopt‘ en kijkt daarbij liefdevol naar het hart.
Hans is geraakt, als hij eerst de positie van zijn eigen hart inneemt en voelt hoe het beeld zich in zijn lichaam voegt. Daarna stapt hij in de positie van zijn ziel, en omarmt van daaruit zijn hart.
De dialoog was diep en betekenisvol, voor hem, voor de groep en voor de begeleider en heeft geen verdere woorden nodig.
Dank aan Hans, dat we met zijn toestemming deze opstelling mogen delen. De opstelling is begeleid door Eelco de Geus. Het geeft je een kijkje in de 4e module van de Jaaropleiding, met als thema 'De wijsheid van symptomen'. Klik hier voor meer informatie over de Jaaropleiding 'Systemisch-dialogische Procesbegeleiding'.
Reactie schrijven