Je laten voeden door een levenservaring

 

 

Ik kan mijn ogen sluiten zodat ik het niet onder ogen hoef te komen. 

Ik kan mijn oren dicht doen en in gedachte wegdromen.

 

Ik kan mijn hart afsluiten zodat ik het niet voel.

En reageer dan op een manier die ik niet zo bedoel.

 

Makkelijker is het om dat nare gevoel uit de weg te gaan.

Maar zo blijft het gevoel van binnen voortbestaan.

 

Ik heb een keuze in wat ik doe. 

Ga ik nu wèl naar dat gevoel toe?

  

De eerste stap heb ik inmiddels gemaakt:  ik erken dat het gevoel er is.

Daarmee maak ik ruimte voor het gemis.

 

Gemis en aanwezigheid, het is er beiden.

Het heeft geen zin om het gevoel van pijn te vermijden.

 

Brenda Zwinkels, september 2019

  

In een periode waarin ik wist dat mijn moeder niet meer te genezen zou zijn, kwam dit gedicht uit mijn vingers. Mijn emoties gingen alle kanten op. Soms slaagde ik erin het gevoel toe te laten. Soms ook helemaal niet. Natuurlijk weet ik dat het leven eindig is, maar omgaan met het bericht dat de eindstreep in zicht is voor mijn moeder, gaf mij een gevoel van angst en onzekerheid. Ik wilde alles voor mijn ouders doen, voor ze zorgen om de tijd nog zo fijn mogelijk te maken. En in dit zorgen kwam ik ook mijzelf tegen: waar is het goed genoeg en moet ik voor mijzelf kiezen omdat ik anders leeg loop?

 

Ik realiseerde mij ook dat mijn frustratie samenhing met gevoel van onmacht. Het maakte niet uit hoeveel ik voor mijn moeder zou zorgen, ik kon haar er niet beter mee maken. Het vraagt om accepteren hoe het leven ons beweegt om met zo’n situatie om te gaan. Hoe meer ik het wilde veranderen, mijn moeder wilde veranderen om anders naar de situatie te kijken, hoe meer frustratie en verdriet ik ervaarde. Als ik alleen maar kon zijn, met aandacht aanwezig kon zijn, dan gaf dat rust. Dat was iets dat ik kon doen: loslaten om de situatie te willen veranderen en zijn met wat er is. Verre van eenvoudig, wel heel behulpzaam om in een mooi contact te zijn. In dialoog zijn met mijzelf… om van daaruit de verbinding aan te gaan. Wat een waardevolle en liefdevolle momenten heeft mij dat in het contact met mijn ouders opgeleverd.

 

Het beeld van surfen op de zee komt bij mij op: je hebt geen invloed op de golven, op de wind, de stromingen. Je hebt wel invloed op het moment dat je kiest om te gaan staan, de richting die je kiest om je plank heen te laten gaan. Een samenspel van overgave en controle.

  

Overgave en controle.

 

Het leven beweegt ons. En dat accepteren vraagt een overgave aan het leven zelf. Het vraagt vertrouwen. Iets dat ik steeds meer ontdek en dat het o.k. is om mij daaraan over te geven. Het is spannend, want je weet niet van te voren wat het je brengt. De uitkomst loslaten. Door alles wat er thuis gebeurde, vond ik het spannend of ik nog wel bij de workshops kon zijn die ik eind januari en begin februari 2020 had gepland. Hoe beweegt het leven mij nu? Daar waar kon zocht ik naar controle: ik zorgde dat er iemand stand by was om voor mij in te vallen als het nodig was. Ik heb een bewuste keuze gemaakt om op de plank te gaan staan en stuurde richting Camperduin. De golven namen mij mee. Ik voelde vertrouwen en merkte de wind in mijn rug op.  Geen toeval dat ik een locatie aan zee had uitgezocht voor de workshops. 

 

Ik heb de workshops als enorm kado ervaren. Naast alle mooie ontmoetingen heb ik ervaren hoe ik aanwezig kan zijn, present kan zijn, óók als er veel onrust in mijn leven is.  Dat kan omdat ik een goede container om mij heen heb, namelijk een liefdevol thuisfront dat mij steunt en alles heeft opgevangen waardoor ik helemaal present kon zijn. Zij hielden space voor mij, zou je kunnen zeggen, waardoor ik, samen met Heather, in staat was om holding space aan de deelnemers te bieden. Mijzelf toestaan om te leunen op mensen die voor mij holding space bieden, heb ik in de loop van de tijd geleerd. Ook een soort overgave. Het geeft verbinding, waarvan ik voorheen niet wist dat het mij zoveel kracht geeft.    

 

 

Je laten voeden door levenservaring…

 

Mijn moeder heeft na de workshop nog één week geleefd. Ik heb heel intens bij haar kunnen zijn, tot het laatste moment. Van tijdelijkheid naar eeuwigheid. Dankbaar dat het leven mij zo heeft bewogen dat ik dit alles mee kon maken. Trots om dochter te zijn van zo’n enorm sterke en krachtige vrouw, mijn lieve moeder. Er is een andere fase aangebroken. Het is nieuw, wennen, verdrietig, dankbaarheid, rust. Het brengt mij naar de kern: wat is holding space voor mijzelf in deze periode van rouw? Ik verlangzaam, vertraag, verstil. Ik leer echt tijd voor mijzelf nemen. Om mij te laten voeden door deze levenservaring en te zien wat er vandaaruit weer ontstaat.

 

Ik vind het heel bijzonder om anderen mee te nemen in wat ik als heel waardevol ervaar in het leven: bewustwording over hoe je in verbinding bent met elkaar en met jezelf. Verbeteren van de relatiekwaliteit. Holding Space vormt voor mij zo’n mooi onderdeel van het systemisch-dialogisch werk dat ik uitdraag en waar ik zelf ook zoveel aan heb.

 

Het is makkelijker om pijn uit de weg te gaan dan door de pijn heen te gaan. Telkens weer heb ik een keuze. Wat fijn, dat er dan zoiets als holding space bestaat….

 

 

Een warme en liefdevolle groet,

 

 

Brenda,