Het gevoel blijft kleven. En dan?

Er gebeurt iets wat je raakt en het veroorzaakt een naar gevoel. In plaats van dat het nare gevoel overwaait, blijft het hangen. Het plakt als het ware aan je vast. Telkens schiet de situatie weer door je hoofd en voor je het weet, ben je voor de derde keer de situatie aan het herbeleven. Dat kan best een hoop energie kosten. Wat doe jij, als een naar gevoel blijft hangen?

Het overkwam mij gisteren. Ik ontving de evaluaties van twee workshops die ik op een congres had gegeven. De reacties liepen uiteen van 'zeer enthousiast' tot 'goed'. Maar ook reacties dat de workshop niet of minder goed bevallen was. Zonder verdere toelichting, ik moest het alleen met het oordeel doen. ‘Dat kan’, dacht ik. Ook al beseft mijn hoofd dat mensen niet geraakt kunnen zijn door wat ik te bieden heb, ik kon een steek in mijn lijf voelen.  En dan begint er zo’n stem in mij te zeggen:  ‘Ze vonden me niet goed. Een ander kan veel beter workshops geven dan ik’.  

Ken je dat, de gedachte dat anderen het veel beter doen dan jij? En als 10 mensen zeggen dat je iets goed hebt gedaan en één die het niet goed vond, dat die ene blijft hangen?

 Als reactie op het ongemak dat ik ervaarde, belde ik een collega op die had deelgenomen aan mijn workshop. Ik zocht bevestiging. Een actie om het nare gevoel te verminderen. Het werkte even: ook al kreeg ik te horen dat zij het een goede workshop vond en geïnspireerd was geraakt, het gevoel dat mensen mijn workshop minder vonden aanspreken, bleef hangen – het kleefde.

Tijd voor een blik naar binnen toe - was mijn volgende reactie.  Voel ik mij nu persoonlijk aangesproken door de kritische stemmen of beroepsmatig? En daarmee heb ik een patroon van mijzelf te pakken: ik kan soms zo in mijn werk opgaan, dat ik zelf kan denken dat ik mijn werk ben.  Ik ontleen op die momenten mijn zelfbeeld aan wat ik doe. Als er, zoals nu, een negatieve reactie komt op mijn workshop, dan komt dat eerst persoonlijk binnen. En als ik niet oplet, stap ik in mijn valkuil om nog harder te gaan werken om goed gevonden te worden. Goed recept om leeg te lopen, kan ik je vertellen. Systemisch-dialogisch werk heeft mij daarin veel opgeleverd om hier bewust van te worden.

 Ik heb een systemische oefening met mijzelf gedaan die ik graag deel. Om je mee te nemen in hoe ik een onderscheid heb gemaakt tussen mijzelf en wat ik doe. Ontrafelen en onderscheiden.

Ik heb 2 A4-tjes gepakt: Één blaadje stelt mijzelf voor en één mijn beroep. Ik heb de A4-tjes een kijkrichting gegeven. Met de blaadjes in mijn hand liep ik door de kamer en heb ik ze een plek op de grond gegeven. Het blaadje van mijn beroep had ik vóór mijzelf neergelegd. Ik ging op de positie van mijzelf staan, dus op het blaadje. ‘Heerlijk’ dacht ik. ‘Eigenlijk wel lekker dat mijn beroep zo vóór mij staat, dan kan ik me daar lekker achter verschuilen. ’ En daarna ging ik op de positie van mijn beroep staan. Een groot en sterk gevoel kon ik ervaren. En eenzaam, ik zag niemand, ik was me ook niet bewust dat er iemand achter mij stond op deze positie.

Ik pakte het blaadje van mijn beroep op en legde het achter mijzelf neer. Om uit te proberen of het een verschil zou maken. Weer ging ik de posities voelen, zoals dat in systemisch werk wordt genoemd. Ik stapte op het blaadje van mijzelf.  Een spannend gevoel trok door mijn benen heen. En daarna ervaarde ik fris, licht, nieuwsgierigheid. Ik begon te stralen. Voorzichtig draaide ik me om: het besef dat  mijn beroep achter me stond, was prettig. Ik draaide met plezier weer terug en had letterlijk en figuurlijk ruimte voor me. Achter mij voelde het als zekerheid, ik wist dat mijn beroep er is. Ik stapte ook nu weer op de positie van mijn beroep en ervaarde: rust, afwachtende houding, klaar om ingezet te worden als er een uitnodiging zou komen.

 Wat levert mij deze oefening op? Alleen al het neerleggen van mijzelf en mijn beroep gaf een sterk lijfelijk gevoel. Onderscheiden: Ik ben niet mijn beroep. De plek die ik aan mijn beroep gaf, was letterlijk voor mijn neus. Door mijn beroep een andere plek te geven, ben ik weer in contact gekomen met het stralende gevoel dat ik heel goed ken, maar ook goed weg kan stoppen. Reflectiemomenten zoals dit helpen me om weer in verbinding te komen met het stralende gevoel. En met het stralende gevoel laat het klevende gevoel los….

Een paar vragen aan jou om te laten sudderen: ontleen jij je eigenwaarde aan wat je doet? Of kun je, wat je beroepsmatig doet, onderscheiden van wie jij bent? Wat waardeer je aan jezelf en kun je dat ook koesteren?

Systemisch-dialogisch werk helpt om anders naar een situatie te kijken. Daar zijn allerlei lagen in aan te boren. In mijn eigen opleidingsperiode heb ik bijvoorbeeld ook onderzocht voor wie ik zou hard aan het werk ben om goed gevonden te worden. Het is niet dat ik nu niet meer in die valkuil stap, maar ik herken het patroon sneller; elke keer dat het patroon opduikt is het weer verkleed in een ander jasje.

Systemisch-dialogisch werk helpt om daar, waar iets blijft kleven, niet van dat gevoel weg te gaan maar juist erbij te blijven en nader te onderzoeken wat nodig is om de verbinding aan te gaan of te verbeteren. Het geeft nieuwe inzichten, er wordt beweging mogelijk gemaakt.

Heb je bovenstaande oefening zelf gedaan en wil je je ervaring delen? Je kunt een bericht hieronder achter laten of mij mailen: brenda@davotes.nl  Ik hoor het graag!

Stralende groet,

Brenda Zwinkels

www.davotes.nl - werken vanuit verbinding